POCZĄTKI I ROZWÓJ KONFRATERNI
Stosownie do dawnego zwyczaju Zakonu, Ojciec Generał może, po wysłuchaniu zdania Definitorium, przyjmowane osoby duchowne i świeckie do tzw. Konfraterni dla okazania im wdzięczności za wyświadczone dobrodziejstwa, czy tez ściślejszego związku z Zakonem (art. 125).
Konfraternia paulińska, jako nieformalne stowarzyszenie dobrodziejów i przyjaciół Zakonu, sięga swymi początkami potowy XIV wieku. Nie stanowiła ona prawnej organizacji, ale była to duchowa łączność Zakonu z uprzywilejowanym gronem swoich dobrodziejów, przyjaciół i współpracowników. Dzięki tej wspólnocie z osobami duchownymi i świeckimi, paulini mogli lepiej realizować swoje posłannictwo w Kościele. Konfratrzy stawali się współuczestnikami wszelkich dóbr duchowych Zakonu zarówno za życia jak i po śmierci.
Generał Zakonu lub prowincjał przyjmując osobę świecką lub duchowną do konfraterni chciał przede wszystkim wyrazić wdzięczność i uznanie za świadczone przez nią dotąd dobrodziejstwa względem naszej Wspólnoty i jednocześnie włączy ją do udziału w dobrach duchowych i do większego jeszcze współuczestnictwa w wypełnianiu zadań i posłannictwa Zakonu.
Imię i nazwisko konfratra wpisywano do specjalnej księgi, a osobom znaczniejszym (np.: kardynałom, królom, itp.) wystawiano ozdobny dokument. Niektórzy wpisywali się do księgi własnoręcznie i składali przy tej okazji zobowiązania, wota i dary.
Do konfraterni przyjmowano osoby ze wszystkich stanów: królów, książęta, kardynałów, biskupów, kapłanów, zakonników i zakonnice, mieszczan, ludzi kultury, nauki oraz rolników.
W dniu 12 sierpnia 1472 r. przyjęto m.in. króla Kazimierza Jagiellończyka wraz z małżonką i dziećmi. Z biegiem czasu, święty Kazimierz stal się patronem konfratrów paulińskich. Do grona konfratrów byli przyjęci także inni królowie polscy, węgierscy, czescy. Spośród konfratrów na szczególna uwagę zasługuje: książę Jerzy Lubomirski, ks. kanonik Jan Długosz, kompozytor prof. Józef Elsner, nauczyciel Fryderyka Chopina i rektor Konserwatorium Muzycznego w Warszawie, pisarz Henryk Sienkiewicz i Ignacy Kraszewski, bł. abp Józef Bilczewski ze Lwowa, bł. kard. Stefan Wyszyński prymas Polski i inni.
Z biegiem lat wpływ sanktuarium jasnogórskiego przyczynił się do tego, ze konfraternia nabierała również charakteru maryjnego. W związku z tym, w ostatnich stuleciach o przyjęciu do konfraterni decydował szczególnie żywy i autentyczny kult do Jasnogórskiej Bogarodzicy Dziewicy oraz chęć współpracy z paulinami w realizowaniu maryjnych zadań apostolskich. Potwierdzają to teksty zawarte w dyplomach konfraterni.
