KONTAKT

Pełna nazwa naszej wspólnoty zakonnej brzmi: Zakon św. Pawła Pierwszego Pustelnika. Jesteśmy również znani jako Ojcowie i Bracia Paulini. Skrót, którego używamy – OSPPE – pochodzi od oryginalnej łacińskiej nazwy Zakonu – Ordo Sancti Pauli Primi Eremitae. Nasz Zakon wziął swoją nazwę od św. Pawła z Teb, pierwszego pustelnika żyjącego na przełomie III i IV wieku w północnym Egipcie. Jego życie i przykład zainspirowały bł. Euzebiusza z Ostrzyhomia do założenia w pierwszej połowie XIII wieku rodziny zakonnej, którą nazwał Paulinami. Natchniony przez Boga, Euzebiusz zgromadził pustelników rozsianych po węgierskich lasach w jedno miejsce, aby prowadzili życie mnisze i nadał im Regułę św. Augustyna zatwierdzoną przez papieża Klemensa V w 1308 roku.

Zakon Paulinów ma charakter kontemplacyjno – czynny, co oznacza, że każdy mnich pielęgnuje kontemplację Boga na modlitwie, we wspólnocie i w samotności, łącząc ją z posługą duszpasterską tj: głoszeniem Słowa Bożego, udzielaniem sakramentów (zwłaszcza sakramentu pojednania), katechizowaniem, organizacją rekolekcji i pielgrzymek, a nawet pracą misyjną. Szczególnym naszym charyzmatem jest ukazywanie wiernym osoby Maryi poprzez pracę w licznych sanktuariach maryjnych na całym świecie.

Nasza aktywna posługa otwarta na duchowe potrzeby wiernych sprawiła, że nasz Zakon z biegiem czasu rozrósł się i rozszerzył na wiele innych krajów, i kontynentów. Ojcowie i Bracia Paulini służą i pracują w 21 klasztorach w Polsce i ponad 50 za granicą, w takich krajach jak Wielka Brytania, Białoruś, Chorwacja, Słowacja, Czechy, Łotwa, Niemcy, Ukraina, Węgry, Włochy, Hiszpania, Rumunia, Australia i Stany Zjednoczone. Nasza działalność misyjna prowadzona jest w Afryce Południowej i w Kamerunie.

Obecnie Zakon liczy prawie 500 członków na całym świecie. Smutna historia Europy spustoszonej przez tak wiele wojen i prześladowań religijnych drastycznie zmniejszyła liczbę niegdyś dużego i kwitnącego Zakonu.

Tak. Chociaż świętość wielu członków naszego Zakonu jest poświadczona przez niezliczone łaski i cuda, mnisi paulini, zgodnie ze starą tradycją, nigdy nie starali się kanonizować swoich członków. Każdy członek wspólnoty, który umiera, jest pochowany w modlitewnej ufności, że uzyskał świętość w tym życiu. Stąd 7 listopada każdego roku, Ojcowie i Bracia Paulini obchodzą wspomnienie Wszystkich Świętych Zakonu Paulinów. W tym dniu prosimy o wstawiennictwo świętych mnichów paulińskich, z których wielu było męczennikami, gorliwymi kaznodziejami, ciężko pracującymi braćmi i pokornymi zakonnikami.

Od 1341 r., biały habit odróżnia mnichów paulińskich od innych zgromadzeń zakonnych. Biały kolor habitu symbolizuje pokorę, czystość i ducha ofiary dla Chrystusa. Habit składa się z białej tuniki, szkaplerza, pasa i kaptura. Po lewej stronie noszony jest duży różaniec ku czci Matki Bożej.

Wiele osób bierze nas za Dominikanów. Nasz habit jest rzeczywiście bardzo podobny do dominikańskiego, różniąc się nieznacznie krojem i pasem. W kościele jest wiele zakonów, które noszą podobny strój. W rzeczywistości ani Dominikanie, ani Paulini nie wymyślili białego habitu. Zarówno święty Dominik, jak i błogosławiony Euzebiusz byli na początku kanonikami regularnymi. Jako kanonicy nosili białe szaty, które po założeniu zakonów zachowały kolor zmieniając jedynie krój i dodając kilka szczegółów. Poza tym od Dominikanów odróżnia nas charyzmat, zwyczaje zakonne i tradycja.

W naszym Zakonie habit przyjmowany jest zwykle w pierwszych miesiącach nowicjatu. Dokładna data zależy od decyzji przełożonych. Zwyczajowo obrzęd obłóczyn jest przywiązany do uroczystości Niepokalanego Poczęcia NMP, która przypada 8 grudnia każdego roku.

Po złożeniu prośby o wstąpienie do Zakonu wraz z wymaganymi dokumentami, kandydat rozpoczyna pierwszy etap formacji zwany postulatem. Postulat to kilkumiesięczny okres zapoznawczy, w którym młody człowiek zostaje wprowadzony w nasz monastyczny sposób życia. Drugi etap, zwany szkołą życia zakonnego i sprawdzianem powołania, to roczny nowicjat dla kandydatów do kapłaństwa i dwuletni nowicjat dla kandydatów na braci zakonnych. Nowicjat kończy się złożeniem pierwszych ślubów i otwiera drzwi do ostatniej fazy formacji, jaką jest seminarium. Kończąc studia filozoficzne i teologiczne w jednym z naszych domów seminaryjnych, kleryk składa śluby wieczyste, a następnie przyjmuje święcenia diakonatu i ostatecznie, po sześciu latach zostaje wyświęcony na kapłana. Bracia zakonni po ukończeniu nowicjatu rozpoczynają kilkuletni juniorat, kończąc go ślubami wieczystymi.

Nasz Zakon jest otwarty na ludzi, którzy rozeznając powołanie, pragną oddać swoje życie Chrystusowi i Najświętszej Maryi Pannie. Kandydaci do naszego Zakonu powinni odznaczać się wielką pobożnością, nienaganną moralnością oraz dobrym zdrowiem fizycznym i psychicznym. Przed podjęciem tak ważnej decyzji zachęcamy do spotkania się z jednym z naszych referentów powołaniowych i złożenia przynajmniej kilku wizyt w klasztorze, aby poczuć atmosferę domu, poznać braci, i wejść w codzienny rytm dnia. Dyrektor ds. Powołań pomaga również w przygotowaniu dokumentów niezbędnych do przyjęcia do Zakonu.

Nie. Zakon nasz jest wspólnotą międzynarodową i przyjmuje młodych mężczyzn ze wszystkich środowisk etnicznych czy kulturowych, którzy szczerze pragną służyć Bogu i Jego Najświętszej Matce.

Nie. Nie ma żadnych wydatków, które trzeba pokryć, aby dołączyć do naszego postulatu i nowicjatu lub studiować do kapłaństwa. Jednakże kandydat zobowiązany jest do pokrycia wszelkich kosztów związanych z zebraniem i złożeniem wszelkich wymaganych dokumentów w celu przyjęcia do Zakonu. Po złożeniu przez nowicjusza pierwszych ślubów czasowych Zakon przyjmuje pełną odpowiedzialność finansową, Pokrywając wszystkie koszty medyczne, dentystyczne i edukacyjne.